Dag 3: Avontuurlijk genieten

Vandaag hebben we een prachtige route gereden door een aantal natuurgebieden in Wales. De omgeving wisselde tussen authentieke dorpjes en indrukwekkende vergezichten.

Ondanks de mooie, rustige omgeving was het navigeren op zich al wel een avontuur. Wanneer je Wales binnenrijdt is het eerste dat je opvalt de benamingen van dorpen, steden en wegen. Het is alsof ze alle klinkers van een toetsenbord hebben verwijderd en vervolgens een enthousiaste kat hebben losgelaten op de overgebleven letters. Resultaat: pareltjes als ‘Eglwyswrw’, wat niet zou misstaan in de vocabulaire van menig Murloc (voor de kenners onder ons). Ondanks de alfabet-hilariteit en een aantal dubieuze aanwijzingen in de routebeschrijving, hebben we de route kunnen vinden.

Zoals eerder gezegd, was een van de challenges van vandaag het vinden van een zo lang mogelijke prei. Nou, en dat is gelukt! Net bij de officiële meting is ons gevaarte geklokt op 70 cm op de kop af. Op het moment van inleveren was dat verreweg de grootste prei die de jury (vandaag) voorbij had zien komen. We hebben dus goeie hoop dat we vandaag wat punten hebben gescoord voor het klassement, dat pas later bekend wordt gemaakt.

Los van de spanning en sensatie van onze prei-jacht, hebben we nog een spannend momentje meegemaakt. Toen we in de verte de zoveelste rookpluim op de weg zagen, dachten we dat er weer een mede-Runner aan de gang was met een rookmachine (iets wat sinds 3 dagen de normaalste zaak van de wereld is hier in de omgeving…). Toen we echter zagen dat de rokende auto ons tegemoet kwam rijden en dat er daadwerkelijk vlammen onder vandaan kwamen, hadden we door dat er wat anders aan de hand was. De bestuurder van het busje gooide z’n auto langs de weg en wij deden dat ook. Met onze brandblusser hebben we het beginnende brandje geblust. Toen de beste man zei dat het alleen vonken waren en blussen niet nodig was geweest, wezen wij hem op het spoor van verschroeid gras achter en onder zijn auto. Als klap op de vuurpijl bleek de bus een oude brandweerbus te zijn en de beste man nog actief brandweerman… Bewust van de ironie van het geheel (en een beetje schaamte voor het gered moeten worden van brand) bedankte de man ons hartelijk voor onze hulp en vertelde hij te zullen wachten op de sleepdienst.

De rest van de rit verliep tamelijk vlekkeloos en inmiddels zijn we aanbeland bij de camping, die vandaag gelukkig wel droog is op hier en daar een blubberplek na. Ons kampje staat, we hebben wat gegeten en nu gaan we even lekker ontspannen voordat de rest van de karavaan weer binnen is en dit weer in een festivalterrein verandert 😅